سمفونی صد و پنجاه و سوم: You Is Good

 دُرود بر او کـہ گفت: "اگر فقیرے دیدے، نگو خدا بـہ او یارے مے رساند. بلکـہ خدا تو هستے." 

سمفونی صد و پنجاه و دوم: They are everywhere

 چرا هیچوقتـ انتظار خطا از قشرِ خاص [مثال: پزشکان] را در رابطـہ هایشان نداریم؟ 

 چرا همیشـہ تصور مے کنیم درصد خطا از سایر قشرها [مثال: هنرمندان] بیشتر است؟ 

 چرا هیچوقتـ انتظار یک دکترِ مُخ زن را نداریم؟ 

 ریشـہ این تفاوت گذارے ها در ذهنیتِ ما بـہ چے برمے گرده؟ 

سمفونی صد و پنجاه و یکم: وحشت در پارک سوزنے

"1971 Panic In The Needle Park"؛ 

 در دقایقِ نخست، موضوع براے من بیشتر از آنکـہ "اعتیاد - عشق" باشد، "عشق - اعتیاد" بود. اولویت فیلم از نظر من عشق بود کـہ در گردابِ اعتیاد بـہ تصویر کشیدہ و در دقایقِ پسین توسط همان اعتیاد [موضوع اصلے] ناپدید شد. 

 داستانِ فیلم روے دخترے بـہ نامِ Helen کـہ از قضا هنرمند مے باشد، متمرکز است. دخترے کـہ خانـہ و خانوادہ اَش را بے دلیل ترک کردہ و کورکورانـہ [اشارہ بـہ تفریحے مصرف کردنِ Bobby] بـہ Bobby کـہ معتاد است، علاقـہ مند مے شود.  

 شدتِ این علاقـہ رو بـہ شیفتگے آنقدر زیاد است کـہ Helen بـہ خاطر وضعیت Bobby حاضر بـہ خریدن مواد مے شود.  

 فیلم رفتـہ رفتـہ خشن مے شود. بیشتر رنگِ نابودے شخصیت هاے فیلم را بر اثر اعتیاد بـہ رُخ مے کشد کـہ دیگر تیرِ تلخ نهایے را با معتادشدن Helen مے زند.

 گرچـہ این پایانِ ماجراے تلخ نیست؛ داستان تازہ از این پس درگیر سیاهےِ اعتیاد شدہ و نشان مے دهد Helen و انسان هاے درگیرِ اعتیاد چون او چطور بے اطلاع از خودِ حقیقے شان حاضر بـہ کارهاے وحشتناک ترے مے شوند. 

 آغاز تن فروشیِ Helen براے خرید بیشتر مواد نشان از نیازِ وحشتناکِ او و سایر انسان هاے بیمارِ این قشر دارد.

 عشق در فیلم کم کم رنگ مے بازد و در آخر، Helen ِ عاشق در حالیکـہ براے تصمیم گیرے مردد است، حاضر بـہ لو دادنِ Bobby مے شود. 

سمفونی صد و پنجاهم: تولد بهترینِ بهترین

 مژگان: شادے براے احسان کادو چے خریدے؟ 

 شادے: کادوے خاصِ جوراب! 

 احسان: کادوے شادے بـہ درد عمـہ اَش مے خوره! 

 شادے: احسان خواستے بپوشے، عطر بزن! 

 احسان: کادوے تو رُ نمے پوشم اصلاً. مے خوام بزنم بـہ آینـہ ماشین. 

 [خنده] 

 شادے: مهگل، زندہ اے؟ 

 من: حواسم بـہ PM بود. بـہ یکے گفتم براے تولدم چے تدارک مے بینے؟ گفت خفـہ شو تولد من زودتره.  

 [خنده] 

 احسان: طرف با سیاست بوده! 

 من: نه، اشتباه نکن. بچـہ سادہ اےِ. 

 شادے: راستے تولدِ توام نزدیکِ ها!  

 من: احسان چند سالت شد؟ 

 احسان: بیست و نه. پیر شدم، مهے... 

 شادے: احسان! 

 من: هنوز جا دارے پس... 

 شادی: رفتـہ تو سے. 

 احسان: واقعاً؟ 

 من: بـہ خدا! تازہ سنِ جذابیتتِ مرد! 

 شادی: پختـہ شده! 

 [خنده] 

 من: گم شو! انگار سیب زمینےِ!! عمـہ منم وقتے مے خواست از یکے تعریف کنـہ مے گفت عین قرمـہ سبزے جا افتادہ ست. 

 [خنده] 

 احسان: Brb کوچـہ شمارہ بدم. من تو اوجِ جذابیتم!  

 من: حالا نرو. نـہ مے شنوے ضایع مے شے باز Back مے دے بـہ شادے. 

 شادی: برو بمیر احسان! 

 احسان: شادے! 3> 

 شادی: کوفت! 

 احسان: با تولد گرفتنت... مے بینے مهے؟ 

 من: وای... شادے واقعاً چطورے تونستے با احساساتِ پاکِ این همـہ آدم بازے کنے خودت برے بخوابی؟ 

 [خنده] 

 شادی: بـہ خدا دو ساعت قبلِ دوازدہ بـہ غلط کردن افتادہ بودم.  

 [خنده] 

 احسان: Tell 

 من: شادے گوشیُ قطع کن! 

 احسان: نه، شادے نیست. ملت زنگ مے زننـ تبریکِ خشک و خالے مے گنـ !  

 من: کادوے شادے واست بس نبود، احسان؟ الان باید جاے همـہ کادوها رُ بگیره... 

 احسان: جوراب شادے فقط بوے پا مے گیره. همین.  

 [خنده] 

  

 + تولدت مبارک، دوست! :) 

سمفونی صد و چهل و نهم: #دیوونگے

حسِ مے کنم هزاربار عاشقِ Henry Barthes شدم و عینِ هر هزاربار مُردم... 

+ حیف که واقعے نبودے... در تمامِ طولِ فیلم حسرتِ وجودِ حقیقے اِنسانے به مثل تو درونم مے جوشید. و همچنان مے کُشے آدمُ تا بازے کنے و بدرخشے، Adrien Brody!

+ دیوونم کرد... به شدت پیشنهاد مے شه!

+ "ما هممون یه طوریم؛ درد رو احساس میکنیم و تو زندگیمون آشفتگی موج میزنه. میدونم زندگی گیج کننده س. من هیچ جوابی برات ندارم ولی میدونم اگه این حرف دلت رو کتبی بنویسی همه چی درست میشه." / [Henry Barthes - Detachment [2011 

سمفونی صد و چهل و هشتم: مرگِ بدی

طلبِ ببخش کرد

همان آدمکِ دیروزیِ راه گرفته در زندگیـ اَم

گفت که ببخشم... همه اَش را!

و همه اَش برای لحظه ای پیشِ چشمان َ م سُر خورد و مُرد.

گفتم به پاسِ شبِ قدر؟ حتماً باید شبِ قدرها باشند که قصدِ آدم شدن کنید؟ 

مصمم گفت بله.

فکر کردم او که در حقِ من بد نکرده بود... 

و ایمان آوردم که شاید خاصیتِ شب قدر همین "مُردنِ بدی" باشد.

+ عکس اثرِ یک من عزیزِ و تشکرِ من برای یک هدیۀ به یاد گذاشتنی کم و بی اثرِ. 

❤ :)

سمفونی صد و چهل و هفتم: ضایع در ضایع

درد یعنی پسری که تا دیروز بهش می گفتی "ضایع"، امروز دوست پسرِ صمیمی ترین دوستتِ! :|

سمفونی صد و چهل و ششم

آخ، بانوی جسورِ ایران...

سمفونی صد و چهل و پنجم: "بختیاری بودن" Be Proud Of

اِعترافـــ میکنم

بچه که بودم از پسوندِ فامیلی ـم که اِصالتِ چند صَد خاندانُ به رُخ میکشید، به شِدَت خجالتزده بودم و 

تمامِ انرژی ـمُ به کار میگرفتم تا پنهان کارِ خوبی باشم.

گرچه تا همین یکــ سال و اَندی ماهِ پیش در صددِ حذفِ پسوند بودم 

اَما به لطفِ فرهنگـــ سازی های اَخیر [نمایشگاه ها و...] بیشتر مُشتاق شدم تا حفظ کنم "بَختیـــــــاری" بودن ـمُ و همچنین بِکوشم به عنوانِ انسانِ مُطلع [به علمِ امروز] اشتیاق به حفظِ اِصالتُ نه فقط اِسماً که قلباً به نسل بعدتر منتقل کنم.

+ پدر مادرهای فرهنگــ دوست و مسئول /نسبت به اِصالت خود و نسل ـمان/ شویم!

سمفونی صد و چهل و چهارم: مرسی با هم بودن! [#رفیق شفیق]

دیشبـــ اُوِردوز کرده بودیم. 

از شدتِ خنده های غلیظ ِ چند نفره ـمان پَس افتاده بودیم و غَـــــش غَـــــش چندین بار رفته و برگشته بودیم.

حتی اَثرات ـَش امروز سَرِ جلسۀ امتحان سختترین درسِ ممکن در رشته اَم نمود داشت. 

لبخندهای گَل و گشاد...

چشم های خواب آلود حاصل از شب زنده داری...

می خواهم برای اولین بار بنویسم غَمی نیست...

اگر باشد، با حضورِ [ما] چند نفر خیالی نیست.

+ انتخابِ عکس نیازی به توضیح ندارهـ ؛ بر اساسِ سلیقه [فوق العاده شخصی] ِ !