۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «رُوما» ثبت شده است

سمفونی صد و هشتاد و پنجم: نامه ای به فرزند در آن سوی ماورا

 روماے عزیزم!

 امشب کـہ مادرت برایت مےنویسد از فرط احساساتے بودن خود شرمسار است. 

 زیرا وقت برگشت بـہ خانـہ پسر کوچکے را در راه دید کـہ صدهزار بار تداعےگر تو در ذهن َش شد. 

 گرچـہ مادرت هنوز از خیلے مسائل ناآگاه است. مثلاً نمے داند ممکن است جز او بـہ چـہ کسے بروے اما امشب با دیدن پسرک شیرین هزاران بار دعا کردم اے کاش شبیـہ او باشے کـہ بے شباهت بـہ ژست کودکے هاے من نبود. همان موهاے لخت مشکے، صورت دوّار و عینک گرداگرد. 

 آه... کـہ اگر ساعت زمان داشتم تنها یکبار برمےگشتم تا لپ هاے نرم پسرک را بگیرم و بچلانم در این همـہ نبودنت.

 روماے عزیزم! 

 در همـہ ترس بود و نبودت نسبت به آیندہ اے کـہ ما زمینیان حاضر از آن بے خبر هستیم، باز هم عاشقانـہ مےخواهم باشے... بیایے... به دنیایمان رنگ بپاشے... بـہ دستان نومیدمان گرما ببخشے...

 آنقدر کـہ هرگاه بودنت را شبیـہ سازے مےکنم، اشک از تلاطم وجودم بـہ چشمانم جار ے مےشود.

 قلقلے کوچک من، مےدانم روزے مےرسد کـہ من از این همـہ عشق و احساسے کـہ نسبت بـہ تو دارم، شرمگین مےشوم. آخر مگر مےتوانے در محدودہ احساسات من زندگے کنے؟ من با این همـہ حس یک محدودکنندۀ ضعیف مےشوم کـہ فقط مے خواهم بیخ ریش خودم بمانے.  

 روما، اگر آنقدر بزرگ شدے کـہ روزے این نوشتـہ بـہ دستت رسید و من بـہ عنوان مادرت همین قدر ناتوان از کنترل حس بودم، مےخواهم مردانـہ جلویم بایستے... 

 آخر تو اولین و آخرین مرد من هستے! فرزندِ همیشہ کوچک و شیرین من...

سمفونی صد و هفتادم

 تو مثــِ دونـہ هاے برف مے مونے، دخترم... تو آسمون مے رقصے!
 تو دنیا یـہ عالمـہ دختر خوشگل هست اما شما خوشگلترین و خوشتیپ ترین دختر دنیایے!
 
نوشتـہ هاے یکـ مبتلا بـہ پارادوکسُ مےخونے...