۱۴ مطلب در آذر ۱۳۹۴ ثبت شده است

سمفونی هفتاد و دوم: Forbidden Euphoria

یک.
- پس بی تفاوت نیستی...
خسته ای.

خسته ام؟ اوم... بله، خیلی زیاد. در واقع این روزها عصر که می شود، ناخودآگاه به دو سه روز پیش پَرت می شوم. به آن جا که شوخی شوخی از بحث ِ به آن گُندگی رَد شدیم. باید بگویم درست است آن لحظه در برابر حرف هایت قاه قاه می خندیدم و لب به شکوه باز نمی کردم ولی تا خود ِ امشب از ناراحتی دَم نزدم.
فکر کنم خودت پِی برده ای...
چون این روزها بیشتر مراعات می کنی. بیشتر حرف می زنی. بیشتر شوخی می کنی. هوای مرا بیشتر داری.
شاید که راضی ای. 
برعکس ِ من. 
که حرف نمی زنم. شوخی نمی کنم. 
بیشتر می گذرد و همچنان که تو خودَم فرو می روم، انگار ترس تو بیشتر می شود چون حرف هایت بیشتر و شوخی هایت رنگ دارتر می شود.
من این تغییر را دوست ندارم.
چون این من نیستم. یکی دیگر است که از ترس پیشامد بد سکوت کرده. برای این که بدتر از بد اتفاق بیافتد ترجیح داده در بد باقی بماند.
برای تو شاید این نیز بـد باشد ولی هرچه باشد ار بدتر بهتر است بدون این که خیال کنی این من هستم که در بدترین راکد شدم.
البته شاید هم فهمیده باشی. گاهی به روی خود نیاوردن بهتر از آوردن است.
می دانم نمی توانم تا ابد ساکت بمانم. من از انفجارم می ترسم...
+ از پیش نوشته شده

دو. منفجر شدم. 

وقت انفجار میان داد و فریادهای به آسمان نرسیده ام، اعضا و جوراح َم هرکدام به گوشه ای پَرت می شد و من به هیچ کدام از این ها اهمیت نمی دادم. فقط غرورم را دست گرفته بودم و منتظر یک اشاره بودم تا چمدان به دست بروم. 

تحمل ِ هیچ چیز را نداشتم. می فهمید؟ هیچ چیز! این هیچ چیز لعنتی پای سنگین َش را روی گلویم فشار می داد و هر لحظه  بیشتر احساس خفگی می کردم. 

شاید بگویید اه، حالمان را به هم زدی بَس که از این حرف ها زدی... 

حق با شماست. حقیقتاً من حال خودم را هم به هم زده ام. از بَس که قرار بوده تغییر کنم، تصمیم بگیرم و کمی جسور باشم که همه اش از سه چهار روز بیشتر دوام نداشته.

خودخواهانه دوست دارم وانمود کنید برای اولین بار است این حرف ها را خوانده اید. 

سه. از تو » عشق « یاد گرفت

تو ازش یاد گرفتی » عشق ِ چی؟ کشک ِ چی؟ «

سمفونی هفتاد و یکم: 2/1

I. قید استخر را زدم. دو  ِ آذر نود و چهار تصمیم گرفتم استخر را با روژین ِ متوقع و آرزوی فیس و افاده ای روی هم دور بزنم و راستای خیابان بی سر و ته َش را پیاده راه بروم. 

بروم که نرسم.

ساده نبود. صبح از همه کارَم زدم تا باز به رویاهایم پا بدهم. ولی... به قیافه های چپندرچلاق شان که رسیدم پشیمان شدم. 

روژین دیگر روژین نبود. آرزو هم که ناراحتی های اخیر مربوط به زندگی َش امان تظاهر به خوش برخوردی را گرفته بود. 

چند وقتی بود که روژین می نالید و انتظار داشت بتوانم از لحاظ مالی دست َش را بگیرم. آن هم نه کم و موقت. طی ِ آشنایی یک ماهه مان می خواست با پارتی بازی وام جور کنم. وقتی دید پارتی ای در کار نیست، می گفت: "گوشی َ م را زده اند و کار نمی کند. آشنا داری؟" و من مفهوم دقیق دوستی خاله خرسه اش را نمی فهمیدم.

رابطه ساختگی اش از معنویات بوی تند مادیات گرفته بود. کم کم که دید خبری نیست، دیگر هردویمان در برخورد با آن دیگری خود واقعی مان نبودیم.

امروز پس از این که پول ترم بعد را واریز کردم، پشیمان شدم. تماس گرفتم و گفتم فردا برای تصفیه حساب می آیم. روژین هم مخالفت نکرد ولی برای بار دوم تماس گرفت که چرا؟ یک ترم شنا با این پشت ِ کار! حالا می خواهی بروی؟ گفتم برنامه هایم پُر شده. دیگر مثل سابق نمی توانم بروم و بیایم. گفت حیف است. چرا؟ لااقل یک جلسه! گفتم نه! شاید با دوستم استخر دیگری انتخاب کردیم و رفتیم. گفت اِ...!!!!! همۀ زحمت ها را من کشیده بودم حالا برای مربی دیگر آسان ترهایش را می بَری... 

بی مکث خداحافظی کِش داری کردم و گوشی را قطع کردم. کاش اصلاً هیچوقت دوباره با هم روبرو نمی شدیم. 

دلم تنگ می شود. 

دلم استخر جدید با آن محیط خَف را نمی خواهد. البته که دوست م در استخر دیگر انتظار ما را می کشد ولی من به همان استخر آبی نیم وجبی عادت کرده بودم. گرچه برای مربی گری باید همان جا بروم که فردا قرار است بروم. 

II. دارم خواب می بینم. 

یک رویای تَنگ. شاید تحت تاثیر حرف های م. 

آخر دیشب م با فــ قرار گذاشت. فــ استقبال کرد ولی م راضی نبود. من هم... ولی چه می شد کرد؟ حتی نمی خواستم نشان بدهم چقدر از درون دپرس وار فلجَم. 

انتظار نقل مکان را نداشتیم. انگار که به گَند بودن اخلاق هایمان پِی برده باشیم. هم روژین، هم من. توقع نداشتیم نتوانیم با اخلاق های کاملاً مشابه با هم کنار نیاییم و منتظر خبر دادن آن یکی دیگر بمانیم.

در خواب یک استخر می بینم. استخر دراز که بی عرض است. فقط طول دارد. 

فکر می کنم چطور می توانم این طول ِ دراز را شنا کنم؟ یکم ترسیده ام.

یاد حرف فــ می افتم. می گفت: "اینجا از بَس استخره درازه که نفس کم می آوریم شنا کنیم." م با لب و لوچه های آویزان به من نگاه می کرد و من می گفتم: "خب که چی؟ بالاخره باید از این خراب شده برویم." 

روژین را می بینم که به طور افراطی آرایش کرده. به قول غ تَخت ِ آرایش! 

دو تا مایو آورده معلوم نیست صاحبشان کی هست. یکی ش نوتر دیگری کهنه تر. 

همین که این ها را به دستم می دهد انگار که ماموری از دور او را نشانه بگیرد یا من این احساس را کردم، غش می کند. می افتد. روژین را گرفته ام. بیشتر از کل ِ صورت َش مژه هایش به چشم می آید. 

III. صبح بیدار شدم. م گفت روژین زنگ زده. گفتم که ناراحت شدی... 

گفته به تو هم زنگ می زند.

گفته یا می آیی یا می روم.

گفته ما قبل از هر چیز با هم دوست هستیم.

گفته...

سرم می چرخد. 

منتظرم... 

منتظر یک اتفاق بهتر.

روژین زنگ می زند. هردو مشتاق هستیم. انگار که فراموش کرده ایم چه شده. فرصت پیش آمده... 

فکر این که باز از فردا در خانۀ دوم پِلاس می شوم...! 

خوشحالم. 

:)

+ از پیش نوشته شده

سمفونی هفتادم: ب ا ز ی با دُم شیر

- یک ساله که وضع همینه. بیشتر از این نمی کِشم. 

- می شه هی اینُ نگی؟

- نه، چون دیگه نمی شه. اون صبر لعنتی مُ دیگه از دست دادم. حالا بشین با دیوار بحث کن!

- چشـــــم. [خنده]

- کاری نداری؟

- نه عزیزم. [خنده بلندتر حین بوسیدن]

- عصبانیت من خنده داره؟

- اوهوم. آخه از این بحث ـا هزاربار داشتیم. 

- دیگه نداریم، خانوم.

- باشه آقا. [شوخی]

- شُل مغز! [لبخند]

- قربونت برم. چه جوشی آوردی. ریلکس هانی. [خنده]

- بای مهگل

- بای. بعداً بهت زنگ می زنم. 

- [مکث]

- خب آخه دلم نمی آد بهم بزنیم. [خنده]

- منم نمیومد ولی نمی کِشم. یه کاری کردی که خودم دیگه گند زدم 

به همه چی...

- می کِشی... [بی تفاوت] 

منم انقدر حس کردم دیگه نمی کِشم. عادیه!

- مشکل داری به خدا [هاج و واج]

- از این خندم گرفت که من اومدم قاطی کنم دیدم تو از من قاطی تری... [خنده]

- یه بار دیگه بخندی...!

- خب دست خودم نیست... باشه، آروم می خندم. 

- بیا! سرمم درد گرفت. خوشحالی الان؟ بخند...

- نچ 

- شبیه مَشَنگام الان؟ 

- نچ [حق به جانب] 

شبیه چیزایی [شیطنت] 

چی بود؟!!!!! آها... چیزا! [لبخند]

سمفونی شصت و نهم: تهوع

I. من ِ یخ زده از فرار متنفر بودم که این روزها فراری تر از همیشه  َ م؟

II. این روزها به قول ِ تو آدم تر شده ایم. کم تر بحث می کنیم. کم تر به هم گیر می دهیم. کم تر پی ِ ماجراهای کهنه را می گیریم. کم تر عصبی می شویم و به همه چیز گند می زنیم. البته بیشتر من. تا فکر می کنی قرار است شروع شود می گویی: "آ آ... هیس! دیگر راجع به این موضوع حرف نزن!" چرا هروقت این حرف ها پیش آمده احساس کردم در رابطه ای که باید دو نفره باشد، تنها بودم؟ همۀ این ها را به تو گفتم. آن هم وقتیکه یک روز ِ کامل غیب شدم. با این که از پیش گفته بودم قرار است نباشم، جدی نگرفتی. گفتی: "تا شب. با هم حرف می زنیم." رفتی و من شب نیامدم. آمدم ولی نه برای تو. رُک بگویم اگر به خودم بود و وز وزهای "م" نبود شاید فردا یا پس فردا هم به زور حاضر می شدم. Pmهای یکی در میانت را که مبنی بر سراغ گرفتن بود، می دیدم ولی مطمئن بودم حداقل تا یک روز Seen نخواهد خورد. دلم گرم شده بود به این که هنوز یادت نرفته که هستم. 
فردای آن روز آمدم. باز همان آش و همان کاسه...
سوال کردی، سکوت کردم. بی خیال بودم. بی خیال شدی. حرف های من زیاد بود. تو هم که طبق معمول حرف هایت را می خوردی. سرت را گرم کرده بودی تا مبادا نَم پس بدهی. 
برای من کافی نبود. با یک حرف من جوش آوردی. انگار که حرف های نگفتۀ یک سالَت را بالا آوردی. از یک روز غیبت بی دلیل َم گرفته تا آن دُرُشت های حل نشده. 
عمل تو داد و عکس العمل من رعشه بود. دلمان از همدیگر پُر بود. مهم نبود چه به روز یکدیگر آورده ایم. مهم این بود هردو پس از یک ساعت بی رمق افتادیم و به یک نقطه خیره شدیم.

III. صبح به صبح که بیدار می شوم به "رفتن" گفت های هر روزت فکر می کنم. تا کِی استرس؟
نوشتـہ هاے یکـ مبتلا بـہ پارادوکسُ مےخونے...