با هر بار رفتن، مے کَنے جزیے از من رُ
با هر بار رفتن، محو میشـہ هرچے موندہ از من
این تیکـہ هاے موندہ دیگـہ جمع نمیشـہ مثل قبل
من مے مونمُ سیر روزهایے کـہ منُ گم کردن
نصفـہ نیمـہ هامون باز نمے رسن بـہ آخر
جاے ردپامون هنوزم موندہ تو نگاهم
تو مے گذرے این اولین بار نیست
مے شنوے آخرینِ من رُ
این آخرین تیکـہ جاے خالیش، میندازتم از پا
منُ نسپار اینبار بـہ من
نرو یکبار دیگـہ
منُ نسپار بـہ من
این تیکـہ ها دیگـہ جمع نمیشن
اصلاً تقصیر من ِ به هر وَر سر می زنم بدجور یادم می آی؛
:|
مثلاً وقتی صداتُ واسم صاف می کردی تا نخندی...
"گُل های غُربت با صدای ِ [دینگ دینگ]"
=))
+ دلم واست تنگ شد یهو! :)
امیدوارمـــــ زودتر پیدات شـہ خاص ترین. روزهای بهتری انتظار ما رُ می کشنــ به هر حال...
الف!
الف عزیز!
حال که این خیال نامۀ بی مقصد را می نویسم، یک روز از خداحافظی بی مقدمه و دست و پا شکسته ام گذشته.
من از حالت بی خبرم. حتی نمی دانم در سرت چه قایم کرده ای. در دلت فحش می دهی که اینطور رفتم و کفری شده ای یا زیرلب زمزمه می کنی: "چه بهتر! کاش که زودتر..."
و از حال خودم بهتر است هیچ نگویم. که طبق عادت اول جدایی ها هر دقیقه حالَت به حال او بند است. اگر او خوب باشد به طرز غریبی مغموم می شوی و خودت را بی مهابا به گذشته پرت می کنی تا ببینی عیب کار کجا بوده که او بی من خوشحال است. چه بسا عذاب وجدانی شگرف سر تا پایت را غرق می کند که ببینی چه اشتباهی از تو سر زده که اینگونه مجازات می شوی.
و حقیقت این است دلم می خواهد غمگین باشی.
از رفتنم... از نبودنم... از جای خالی ام... حتی اگر بدانی برگشتنی در کار نیست.
دوست دارم در ذهنت یک یاد باشم. یک یاد خوب. از آن ها که تا آخرین لحظۀ زندگی لبخند می آورند.
گرچه زنده بودن از مردن بهتر است ولی من خیلی وقت است برایت مُردم. از همان روزهای عادی شدنم مُردم. که نمی دانستم و هنوز هم نمی دانم چرا با من بودی.
+ من به خط و خبری از تو قناعت کردم ~ قاصدک کاش نگویی خبری یادت نیست
