- وقایع نگار
- پنجشنبه ۳۱ تیر ۹۵
- نظرات [ ۱۰ ]
احساسِ گناهِ من پس از اتمامِ رابطـہ هاے [هرچند] معمولے اَم هیچگاه بـہ حق نبوده؛
گاه در پایانِ رابطـہ آنچنان خودم را پیشِ خودم بـہ خِفَت و خوارے رساندہ اَم کـہ هرگز توے رابطـہ بـہ هیچ چیز آنچنان اهمیت ندادہ بودم.
این ناخودآگاه حسِ دائمے از آن دستـہ احساساتِ پَراندنے نیست.
انگار کـہ با مَتّـہ بـہ مغزت بکوبے، ذهنت با خاطراتِ بـہ هم خوردگے هاے اسبقِ دیگر خراش دادہ شود.
دیوانگے مگر چیست؟
دیوانگے یعنے همین کـہ تقصیرِ هزاران مقصر باشد و تو بدانے اما تَهِ دلت راضے نباشد بپذیرے خودت مقصر نبودہ اے.
دیوانگے یعنے همین کـہ لایقانِ عذاب وجدان صاف صاف راه بروند و تو بے دلیل بنشینے فکر کنے مبادا یک درصد پایت را بـہ خطا روے دلِ کسے گذاشتے.
اگر بخواهم از مفاهیم دیوانگے برایتان بگویم، مے توانم تا صبح خط بـہ خط بنویسم.
اصلاً دیوانگے یعنے همین کـہ در این حالِ رو بـہ گذر دارم فکر مے کنم کـہ از دیوانگے ها بنویسم.
