- وقایع نگار
- سه شنبه ۱۳ مهر ۹۵
- نظرات [ ۵ ]
یکـ/ داشتم فکر مےکردم...
"شین" را دوست دارم.
نـہ...!
چقدر شین را دوست دارم.
در آن همایشِ پُرشکوہ کـہ سهمِ بیشترے از نمایش را شین داشت من همان معشوقِ مشوق بودم.
از نوعِ دلشکستـہ...
در نبودِ "میم".
گردشِ اسلوموشنِ لب و دهانِ شین پاسخِ چشم هاے جستجوگرم را داد: "نگرد... نمےآد."
تکان تکانِ این تصاویرِ محو با حرکاتِ آرام تنها خاطرۀ خوابِ دیشبم شد.
و آن حرف...
"از اول هم مےدانستم... معلوم بود این تو هستے کـہ مےمانے."
صدا آرام و آرامتر مےنشست و روح دور و دورتر مےرفت. [با لبخند]
وقت نشد بنشینیم. کنار هم.
اما وقت شد خاطرہ بازے کنیم. با چهره هاے هم... با حرف هاے هم... با شادے هاے برق گرفتـہ حصولِ این همـہ وقت...
من و حالتِ سردرگریبانم،
او و خوشحالے پیدا کردہ اَش.
میمِ دیگر کنارم جاے گرفت. با جواهراتِ زیباے آویختـہ.
همراه با دوستے کـہ هرگز تصویرَش در ذهنم نماند...
و یک گُنگے گَس انتهاے خوابم.
دو/ "بعضے وقتها بـہ دستهایم نگاه مےکنم و فکر مےکنم کـہ مےتوانستم پیانیست بزرگے شوم... یا یک چیز دیگر. ولے دستهایم چہ کار کرده اند؟
یک جایم را خارانده اند، چک نوشتـہ اند، بندِ کفش بستہ اند، سیفون کشیده اند و...
دستهایم را حرام کرده ام.
همینطور ذهنم را."
+ دزدے از نوشتـہ هاے یار =)
~> بهش حسودیم مےشـہ... 3>
سه/ نروژے را پاس بداریم حتے اگر پدر مادرمان نروژے نبوده و نیستند. [حداقل براے رفعِ بیکارے!]
:->
