این روزها اگر از دستِ هم ناراحت شویم، دلیلِ ناراحتےمان را با ظاهرے آرام مےگوییم و با خندہ اے تمام مے کنیم: "بے خیال... پیش نمے آد!" 
 این روزها اگر از دستِ هم عصبانے شویم، دِق و دلےهایمان را سَرِ هم خالے مے کنیم و ترس نداریم کـہ من تا مغزِ استخوان جوش مےزنم و حرف هاے قاطے کنندہ را چاشنےاَش مےکنم آنقدر کـہ او بےخیالِ ناراحتے هاے خودش شود و فرار کند. 
 با هم یکـ طورِ آرامے برخورد مےکنیم. انگار کـہ بزرگ شده ایم. انگار کـہ واقعاً با تفاوتِ یک سال بـہ خودمان آمدہ ایم و واقعاً رشد کردہ ایم. وقتے همـہ چے را بر سَرِ هم خالے مےکنیم، بـہ خونِ هم تشنـہ نیستیم. فراموش و از نو آغاز مےکنیم. گویے براے اولین بار است کـہ همدیگر را مےبینیم. بـہ هم سلام مےکنیم. خودمان را معرفے مےکنیم و قرار مےگذاریم کـہ این اولین و آخرین قرارمان نباشد. 
 من و امیر این روزها را اینطور مےگذرانیم...